08 augustus 2018

parkeertoeristen

''Noordereiland is parkeertoeristen meer dan zat'' kopt een artikel van Nadia Berkelder vorige week in het AD.
Met enige verbizing neem ik kennis van dat stuk. Zeker als ik lees dat de wijkraad in een brief waarin de grieven kenbaar gemaakt werden aan het dagelijks gemeentebestuur tot niets leidt.

Enige tijd geleden werd er een wijkreferendum gehouden over al dan niet betaald parkeren op het Noordereiland met als resultaat dat de meerderheid voor vrij parkeren stemde.
Natuurlijk is dat niet verwonderlijk daar degenen die belang hadden om voor vrij parkeren te stemmen dat massaal deden. Om nog maar te zwijgen over de lobby die Ooms en Hulstkamp ongetwijfeld ondernamen.
Een groot deel van Noordereiland bewoners (ook autobezitters) stemden voor betaald parkeren en een nog groter deel heeft al schouderophalend niet gestemd. Murw zijnde van al de, door de overheid gedane en loze beloften.
Het tart ook alle logica als op het Noordereiland parkeren gratis is en in de Rosestraat van achter tot voor betaald moet worden. Is daar een bevolkingsonderzoek over, wel, dan niet betaald parkeren geweest ?
Neen, het is willekeurig beleid waarbij belangen van individuen voorgaan.
Intussen staat het ''wandelpad'' waarvoor ook buurtbestuurder Pim Jansse ijverig heft gewerkt al tijden vol met auto's, staan er busjes en vrachtwagens op de kade en vinden er onduidelijke transacties plaats tussen ongure figuren.
Met achterlaten van blikjes, MC Donald verpakkingen , lachgas patronen, lege wietzakjes en aluminiumfolie vertrekken ze met gillende banden, boze en intimiderende blikken werpend op bewoners die getuigen zijn van dit gedrag.
Hoe gek moet het worden? En….dan wil ik het niet eens over de milieubelastende aspecten en fijnstof hebben.

''Kunst als openbare ruimte'' is het utopisch stokpaardje waar ik me aan vastklamp. Wat ik zie is chaos en bestuurljk onvermogen. Ik grijp het artikel in het AD aan om te reageren , maar parkeertoerisme is natuurlijk niet het enige ongemak waarmee de oplettende burger genoegen lijkt te moeten nemen. Over die ongemakken, over ruimte en over kunst meer in een vervolg van dit blog.